သိုေလွာင္ျခင္း

“ေမတၲာ” ဆိုတဲ့ ပန္းႏုလႊာ၊

သိမ္းဆည္းကာ ရင္မွာစု၊

ဘယ္သူ႔တြက္လဲ၊ မဆင္ရဲသူမို႔၊

ရင္ထဲမွာ ပန္းေတြစု၊

သူ႔တြက္ပါပဲ။ “စကား” ဆိုတဲ့ ငွက္ညိဳျပာ၊

နားေနကာ ႏႈတ္မွာစု၊ ဘယ္သူ႔တြက္လဲ၊

ေတးသီစမ္းမယ္လို႔၊ ႏႈတ္ခမ္းမွာ ငွက္ျပာႏု၊

သူ႔တြက္ပါပဲ။ “မ်က္ရည္” ဆိုတဲ့ ပုလဲသြယ္၊

မ်က္ဝန္းဝယ္သိမ္းကာစု၊

ဘယ္သူ႔တြက္လဲ၊ သူကစိမ္းေလေတာ့၊

မၿငိမ္းႏိုင္ အပူဆို႔မယ့္၊ ကိုယ့္အတြက္ပါပဲ။

ႏူတ္ဆက္အလြမ္း

စိတ္ရိွတိုင္းသာ ေၾကြလိုက္ရရင္ …

ဒီအပင္ ……………………

ဒီေလာက္ လြမ္းစရာမေကာင္းႏိုင္ဘူး ။

စိတ္ရိွတိုင္းသာ ေ၀လိုက္ရရင္…

ပိေတာက္ပန္းေတြ …………………

ဒီေလာက္ လြမ္းစရာမေကာင္းႏိုင္ဘူး။

ခုေတာ႔ ……………………..

အလြမ္းစိတ္နဲ႔ တစ္ပင္လံုးေ၀

ပင္လံုးညြတ္ေနေပမယ္႔ ………

လြမ္းတယ္” ဆိုတဲ႔စကားတစ္ခြန္းေတာင္

သံုးခြင္႔မရိွေတာ႔သူပါ “…. ” ေရ….။

တစ္ကယ္တမ္း ……..

တမ္းတျခင္းဆိုတာက ……

အေနေ၀းမွပြင္႔တဲ႔ပန္း ….။

အခ်စ္…ဆိုတာက………

ကမ္းမျမင္မွ လွတဲ႔ပင္လယ္…။

အလြမ္းဆိုတာကေတာ႔ …
ကိုယ္တို႔အတြက္ ……

ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္

ဆိုတာမ်ဳိးပါပဲကြယ္…….။

“ထင္သေလာက္….

မရင္႔က်က္ေသးေပမယ္႔ …

ေ၀းသေလာက္ ………..

အလြမ္းရင္႔တဲ႔ ရာသီမွာ…

မင္းနဲ႔ငါ လည္း

နံရံထူထူသာ ျခားေစေတာ႔ …..။

`နိဒါန္းမဲ့ နိဂံုး´

အိမ္မက္တစ္ခုပါလို႔ ငါကိုယ္ငါ ေျဖသိမ့္ခဲ့ရ
ငါရွာေဖြေနခဲ့တာေပါ့ အာဒမ္ရဲ႕ နံရုိးေလး…
ဒီအခ်ိန္မွာ `၀ုန္း´ခနဲလာေဆာင့္
ဘယ္ဘက္ရင္အံုမွာ ေတာ္ေတာ္ေအာင့္သြားခဲ့
`အခ်စ္´ ျဖဴသလား၊ မဲသလား မကြဲျပားခင္
ငါ့ႏွလံုးသား မြမြေၾကသြားခဲ့တယ္…
ငါဟာ ရႈံးနိမ့္သူ မဟုတ္ပါဘူး ..............
ယွဥ္ျပိဳင္ခြင့္ေတာင္ မရခဲ့သူပါ…
ပိုင္ရွင္ရွိတဲ့ ပန္းတစ္ပြင့္ကို
နမ္းခြင့္ေတာင္ မေမွ်ာ္ကိုးရဲ အေ၀းက
တမ္းတလြမ္းေနရရုံပါပဲ…
အားလံုးကို စြန္႔လႊတ္ရရင္ေတာင္
သတိရျခင္းကို ငါပိုင္တယ္´ဆိုတဲ့....
တာရာမင္းေ၀ရဲ႕ စာသား ငါ့အတြက္ေတာ့ မွားေနခဲ့…
ေတာင္ပံက်ိဳးပ်က္ခဲ့တဲ့ ငွက္တစ္ေကာင္အတြက္
သတိရခြင့္ေတာင္ ရွိေသးရဲ႕လား
မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့ဘူး…