ေလွသင္းမင္းေက်ာင္း ဆရာေတာ္ (၂)

ေလွသင္းမင္းေက်ာင္း ဆရာေတာ္ (၂)

ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ ရဟန္း ၅-ဝါမွစ၍ သာသနာေတာ္၏အသက္သည္ ဝိနည္းျဖစ္သည္ဟူေသာ အယူအဆကို စြဲျမဲစြာခံယူျပီး ဝိနည္းငါးက်မ္းပါဠိေတာ္ကို အာဂံုႏႈတ္တက္ေဆာင္ေတာ္မူ၍ ညစဥ္ ဘုရားပူေဇာ္ေလ့ရွိသည္။ စာသင္သားမ်ားကို စာခ်ရာ၌ ဝိနည္းငါးက်မ္းပါဠိေတာ္ကို အလြတ္ပို႔ခ်သည္။ သကၠတ၊ ေဗဒင္ပညာမ်ားကို ၾကည့္ကာမတၱျဖင့္ တတ္ေျမာက္သည္။ ေနတၱိပါဠိေတာ္ႀကီးကို ဆက္လက္က်က္မွတ္ရာ ႏႈတ္တက္အာဂံုရသည္။ 
ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ မယံုႏို္ငေလာက္ေအာင္ ဉာဏ္ရည္ထက္ျမက္လွသည္။ ရဟန္းသံဃာမ်ားက “ေလွသင္းမင္းေက်ာင္း ေနတၱိေကာင္း”ဟူ၍ပင္ ခ်ီးမြမ္းေထာပနာျပဳၾကသည္။

ေတာ္ငဘီလူးဆရာေတာ္၏ ေလွ်ာက္ထားေတာင္းပန္မႈေၾကာင့္ ေရွးဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား အျပီးမသတ္ခဲ့သည့္ ဝိသုဒၶိမဂ္မဟာဋီကာ ဝိပႆနာပိုင္း နိႆယကို ျပီးစီးေအာင္ ေရးေတာ္မူသည္။ ဝိသုဒၶိမဂ္ မဟာဋီကာ ဝိပႆနာပိုင္းကား စာတတ္ရံုမွ်ျဖင့္ နိႆယမေရးႏိုင္။ ပကတိဝါဒ၊ ဒဗၺ၊ ဇီဝဒိြအဏုက စေသာ အတၱဝါဒဆိုင္ရာ သာသနာပေဝါဟာရမ်ား ဒႆနမ်ား၊ အိႏၵိယဖီေလာ္ေဆာ္ဖီမ်ား ပါဝင္ေန၍ ပဋိပတ္၊ ပရိယတ္ အေက်ာ္အေမာ္ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း မေရးႏိုင္ေခ်။ သကၠတႏွင့္ ဘာသႏၲရကိုပါ တတ္ကၽြမ္းမွသာ နိႆယ ျမန္မာျပန္ႏိုင္သည္။

ေရွးကက်မ္းျပဳပံုမွာ ပုရပို္က္တြင္ အၾကမ္းေရးျပီးမွ ေပေပၚတြင္ အေခ်ာေရးကူးေလ့ရွိသည္။ ေလွသင္း မင္းေက်ာင္း ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ သက္ေတာ္(၄၄)ႏွစ္အရြယ္တြင္ ဝိသုဒၶိမဂ္မဟာဋီကာ ဝိပႆနာပိုင္းကို ဒူးပုဆစ္ေပၚ၌ ေပရြက္တင္ျပီး ကညစ္ျဖင့္ တႀကိမ္တည္းအျပီးသတ္ အေခ်ာတင္ ေရးေတာ္မူသည္။ စာအဂၤါ သံုးဆယ္ရွိသည္။

တခါတြင္ စာသင္စာလိုက္လုပ္ေနရ၍ အာနာပါနကမၼ႒ာန္းအလုပ္ကို မလုပ္အားေၾကာင္း
ေလွ်ာက္ထားလာသည့္ ရဟန္းငယ္တို႔အား--- 
စရစေခၚ က်င့္ဝတ္ေဝယ်ာဝစၥမ်ားကို ျမဲလုပ္ႏိုင္မွသာ ဝိဇၨာဉာဏ္ (တရားထူး)ရမည္။ ငါကား မလုပ္ႏိုင္ဟု အားမေလွ်ာ့ရာ။ သဒၶါဓိက၊ ဝီရိယာဓိက၊ ပညာဓိက ကိုယ့္ဆုႏွင့္ကိုယ္လာၾကသည္သာ။ အာနပါနစေသာ တရားအလုပ္သည္ သီျခားလုပ္မွရေသာ အလုပ္မဟုတ္။ က်င့္ဝတ္ေဝယ်ာဝစၥမ်ားကို လုပ္ေနရင္းပင္ အာနာပါနတရားအလုပ္ကို လုပ္ႏိုင္၍ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ အလုပ္ႏွစ္ခု၊ အက်ိဳးႏွစ္မ်ိဳး ျပီးစီးႏိုင္သည္-ဟူ၍ ဆံုးမေတာ္မူသည္။

ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ က်င့္ဝတ္၊ ဓူတင္မွစ၍ ပရိယတ္၊ ပဋိပတ္အလုပ္ကို မွ်တေအာင္လုပ္ခဲ့သည္။ သက္ေတာ္ ငါးဆယ္အတြင္းသို႔ေရာက္လွ်င္ ပရိယတ္ကို တန္ရံုသာပို႔ခ်ျပီး က်င့္ဝတ္၊ ဓူတင္ႏွင့္ ပဋိပတ္ကို အေလးေပးေတာ္မူသည္။


ေက်ာင္းဒကာ ေလွသင္းအတြင္းဝန္မင္းက-
ဘုရားေဟာတရားေဒသနာမ်ားသည္ ပါဠိစာေပမ်ား ျဖစ္ေန၍ ဖတ္ရႈရန္ ခက္ခဲလွပါသည္။ ရဟန္းရွင္လူ အလြယ္တကူ နားလည္က်င့္သံုးလို္ကနာႏိုင္ရန္ တရားအႏွစ္ခ်ဳပ္ကို ခ်ီးျမႇင့္ေပးေတာ္မူပါ-ဟူ၍
ေလွ်ာက္ထားသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ဒူးပုဆစ္ေပၚတြင္ ေပရြက္တင္ျပီး ကညစ္ျဖင့္ ---
(၁) သြားရပ္ထိုင္ေလ်ာင္း ဣရိယာပုထ္ေလးပါးတို႔၌ အကုသုိလ္မျဖစ္ရ။ ကုသိုလ္တရားသာျဖစ္ေအာင္ ႏွလံုးသြင္း၇မည္။
(၂) အကုသိုလ္ျဖစ္ေသ အခ်ိန္ကာလ မရွိေစရ၊ ကုသိုလ္ဓမၼျဖင့္သာ အခ်ိန္ကာလကို ကုန္လြန္ေစရမည္။
(၃) ေကာင္း-မေကာင္းျဖစ္ေသာ ကံေဟာင္းကို မေမွ်ာ္လင့္ရ၊ ေကာင္းေသာကံသစ္ကိုသာ ျဖစ္ပြားေအာင္ အားထုတ္ရမည္။
(၄) အက်ိဳးကို အားမထုတ္ရ၊ မက်င့္ရ၊ အေၾကာင္းကိုသာ ေျဖာင့္မွန္ေအာင္ အားထုတ္က်င့္ၾကံရမည္။
(၅) အက်င့္ အတုအေယာင္ မျဖစ္ေစရ၊ အက်င့္ အစစ္အမွန္ က်င့္ၾကံရမည္။
(၆) ကိုုယ္၏အက်င့္ကုိ တပါးသူ မသိေစရ၊ ကိုယ့္အက်င့္ မွန္-မမွန္ကို ကိုယ္တိုင္သိေအာင္ ဆင္ျခင္ရမည္။
(၇) သူတပါးကို အားမကိုးရ၊ မိမိကိုယ္ကိုသာ အားကိုး၍ က်င့္ရမည္။
(၈) မိမိကမက်င့္မူ၍ သူတပါးအား မဆံုးမရ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိသာ ယဥ္ေက်းေအာင္ ဆံုးမရမည္။
(၉) သူတပါးအျပစ္ကို မရႈရ၊ ကိုယ့္အျပစ္ကိုသာ ကိုယ္ျမင္ေအာင္ရႈ၍ အျပစ္လြတ္ေအာင္ ျပဳရမည္။
(၁၀) သူ႔ပစၥည္းကို မလိုခ်င္ရ၊ ကုိယ့္ပစၥည္းအစစ္ျဖစ္ေသာ အက်င့္တရားကိုသာ လိုခ်င္ေသာသမၼာဆႏၵ ျဖစ္ေစရမည္။
(၁၁) ပစၥည္းရေအာင္ မက်င့္ရ၊ တရားေကာင္းအစစ္ရေအာင္ က်င့္ရမည္။
(၁၂) အေပါင္းအေဖာ္ႏွင့္ ေပ်ာ္၍ သူမ်ားႏွင့္သင့္ေအာင္ မေနရ။ ရုပ္နာမ္တရားတို႔ႏွင့္ သံုးသပ္ေမြ႔ေလ်ာ္ သင့္ေတာ္ေအာင္ ေနရမည္။
(၁၃) ေၾကာက္လန္႔ေအာင္မေနရ၊ ေၾကာက္လန္႔မႈမရွိေအာင္ ေနရမည္။
(၁၄) စာေပက်မ္းဂန္ တတ္သိျခင္း မမွားေစရ၊ တတ္သိျခင္း အမွန္က်ေအာင္ သတသမၸဇဥ္ ရွိရမည္။
(၁၅) စာေပက်မ္းဂန္ တတ္သိရံုမွ်ႏွင့္ ေရာင့္ရဲမေနရ၊ တရားတတ္သိေအာင္ အားထုတ္က်င့္ၾကံရမည္။
(၁၆) သံသရာ၌ အသက္ရွည္ရန္ မလိုအပ္။ သံသရာသက္ တိုရန္သာ လိုသည္။
(၁၇) ရွည္လ်ားေသာတဏွာကို ျဖတ္၍ တိုေသာပါရမီကို ဆက္ေပးရမည္။
(၁၈) ေမ့၍ေနလွ်င္ အဖန္တလဲလဲ ေသရမည္၊ မေမ့လွ်င္ ေနာက္ထပ္ မေသရျပီ။
(၁၉) အဆက္မျပတ္ ရွင္လ်က္ရွိေနေသာ အဝိဇၨာတဥွာကို ေသေအာင္သတ္၊ အျမဲေသ၍သာေနေသာ အသခၤတနိဗၺာန္သို႔ေရာက္ေအာင္ ကပ္ရမည္။
(၂၀) သခၤါရအလံုးစံု၌ စြဲလမ္းေသာ ဥပါဒါန္ကိုျဖတ္၊ သခၤါရဟူသမွ်ကို စြန္႔လႊတ္ႏို္င္မွ အႏုပါဒိေသသ နိဗၺာန္သို႔ ေရာက္မည္။
ဟူေသာ ၾသဝါဒကထာ (၂၀)ပိုဒ္ကို ေရးေပးေတာ္မူသည္။
( ေလွသင္းမင္းေက်ာင္း ဆရာေတာ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ အက်ယ္သိလိုက ဓမၼာစရိယ ဦးေဌးလႈိင္-ေရး ရဟႏၲာႏွင့္ ပုဂၢိဳလ္ထူးမ်ားတြင္ ၾကည့္ရႈေလ)